1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۴۳٫ ↑

   

1. 1. – محمودی، غ، ۱۳۸۷، همان منبع، ص ۸۱٫ ↑

1. 1. – محمودی، غ، ۱۳۸۷، همان منبع، ص ۸۲٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۴۴٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۴۵٫ ↑

1. 1. – صانعی، پ، ۱۳۷۲، جامعه شناسی ارزش ها، گنج دانش، تهران، ص ۹۳-۹۰٫ ↑

1. 1. – محمودی، غ، ۱۳۸۷، ص ۸۹٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۶۳٫ ↑

1. 1. -صانعی، پ، ۱۳۷۶، حقوق جزای عمومی، گنج دانش، تهران، جلد اول، ص ۵۰-۴۵؛ و محسنی، م، ۱۳۸۲، کلیات حقوق جزا، گنج دانش، جلد اول، ص ۱۳۷-۱۳۱٫ ↑

1. 1. – محسنی، م، ۱۳۸۲، همان منبع، ص ۱۳۵-۱۳۲٫ ↑

1. 1. – جوان، م، ۱۳۸۶، تاریخ اجتماعی ایران باستان، علم، ص ۹۲٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۶۶٫ ↑

1. 1. – راوندی، م، ۱۳۶۸، سیر قانون و دادگستری در ایران، نشر چشمه، تهران، ص ۱۵۷٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۶۷٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۶۷٫ ↑

1. 1. – بکاریا، س، ب، ۱۳۷۴، رساله جرایم و مجازات ها، ترجمه محمدعلی اردبیلی، نشر میزان، تهران. ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۶۸٫ ↑

1. 1. – دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص۲۲۵٫ ↑

1. 1. دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص۲۲۵٫- ↑

1. 1. – دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۲۶٫ ↑

1. 1. – دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۲۶٫ ↑

1. 1. -دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۲۷؛ و ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۸۸٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۹۰٫ ↑

1. 1. دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۲۸٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۱۰۴-۱۰۳٫ ↑

1. 1. – زراعت، ع، ۱۳۸۲، اصول آیین دادرسی کیفری در ایران، مجد، تهران، ص ۶۲٫ ↑

1. 1. – زراعت، ع، ۱۳۸۲، همان منبع، ص ۶۳٫ ↑

1. 1. – دانش، ت ز، ۱۳۷۲، حقوق زندانیان و علم زندانها، دانشگاه تهران، ص ۲۲۸٫ ↑

1. 1. – دانش، ت ز، ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۲۹٫ ↑

1. 1. – اشرافی، ا، پرونده شخصیت حلقه ای مفقود در فرایند دادرسی کیفری، مقاله، ص ۲، موجود در پایگاه www.dadras.ir. ↑

1. 1. – اسماعیلیان، ش، مهر ماه ۹۲، لزوم تشکیل پرونده شخصیتی متهم، روزنامه شرق، شماره۱۸۵۱، ص ۱۲، موجود در پایگاه www.magiran.com. ↑

1. 1. ابراهیمی ، ا، ۱۳۸۹ ، همان منبع ، ص۴۰- ↑

1. 1. – زمانی، پ، مرداد ماه ۱۳۹۲، شناسایی پرونده شخصیت مجرم، موجود در پایگاه Peymanlaw.blogfa.com. ↑

1. 1. – دانش، ت ز، شهریور ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۲۸٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۹۳٫ ↑

1. 1. – دانش، ت ز، شهریور ماه ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۳۰؛ و محمودی، غ، ۱۳۸۷، همان منبع. ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۹۶٫ ↑

1. 1. – Neurologique ↑

1. 1. – طریقی، ش، ۱۳۸۲، مقدمه ای بر روانشناسی و روانپزشکی کیفری، نشر دادگستر، تهران، ص ۱۳۷-۱۳۶؛ و دانش، ت ز، ۱۳۷۲، همان منبع، ص ۲۳۲ و ۲۳۲٫ ↑

1. 1. – دانش، ت ز، شهریور ماه ۱۳۷۲، ص ۲۳۲٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ا، ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۹۷-۹۶٫ ↑

1. 1. – صدرات، ع، ۱۳۴۵، حقوق جزا و جرم شناسی، کانون معرفت، تهران، ص ۲۹۳-۲۹۲؛ و قاسمی، ن، تابستان ۱۳۷۴، اقدامات تامینی و تربیتی در حقوق کیفری ایران، نشر میزان، تهران، ص ۹۴-۹۳٫ ↑

1. 1. – زیدبهرامی، ا، ۲۱/۵/۹۲، قانون جدید مجازات اسلامی و پرونده شخصیت، روزنامه قانون، مقاله. ↑

1. 1. – نوربها، ر، ۱۳۷۷، زمینه جرم شناسی، گنج دانش، تهران، ص ۲۰۳٫ ↑

1. 1. – محسنی، م، ۱۳۸۲، دوره حقوق جزای عمومی (مسئولیت کیفری)، گنج دانش، تهران، ص ۲۹٫ ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، کیفر و چگونگی تعیین آن و فرایند کیفری انگلستان (با تکیه بر کارکردهای کیفر)، مجلات تحقیقات حقوقی، شماره ۴۵، ص ۶۵٫ ↑

1. 1. – Curfew order ↑

1. 1. – Electronic tags ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، همان منبع، ص ۶۶٫ ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، همان منبع، ص ۶۶٫ ↑

1. 1. – کاتینگهام، ج، ترجمه ظفری، م ر، پاییز ۱۳۷۶، فلسفه مجازات، نشریه فلسفه و کلام، شماره ۱۲، ص ۱۸۰، موجود در پایگاه noormags.com. ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، همان منبع، ص ۶۷٫ ↑

1. 1. – الهام، غ، و ف، محمدی مغانجوقی، ۱۳۹۱، مجازات متناسب از دیدگاه نظریه های بازدارندگی، ‌فصل‌نامه حقوق، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی، شماره ۳، تهران، ص ۶۰ ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، همان منبع، ص ۷۲-۷۱٫ ↑

1. 1. – ابراهیمی، ش، تابستان ۱۳۹۱، بازپروری عادلانه مجرمان، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، شماره ۳، ص ۱۶۱٫ ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، همان منبع، ص ۶۷٫ ↑

1. 1. – مهراء، ن، ۱۳۸۶، همان منبع، ص ۸۱-۸۰٫ ↑

1. 1. – انصاری، ق، و م ح، انصاری، ا، بهشتی، و ع ا، طباطبایی، ۱۳۸۵، تعزیرات از دیدگاه فقه و حقوق جزا، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ص ۶۶-۶۵٫ ↑

1. 1. – محمدی، ح، ۱۳۸۶، بررسی ماهیت مجازات تعزیری و بازدارنده؛ اشتراک یا افتراق، مجله حقوقی عدالت آرا، شماره ۶ و ۷، موجود در پایگاه noormags.com. ↑

1. 1. – انصاری، ق، و جمعی از نویسندگان، ۱۳۸۵، همان منبع، ص ۶۶٫ ↑

1. 1. – رضایی، ع ا، نیمسال اول ۹۱-۹۲، مصادیق قاعده تعزیر در منابع فقهی و روایی فریقین (اعم از شیعه وسنی)، موجود در پایگاه www.khu.edu.of. ↑

1. 1. – احمدی ابهری، س م ع، بهار ۱۳۷۷، کتاب اسلام و دفاع اجتماعی، نشر تبلیغات اسلامی، ص ۷۳ و ۷۲؛ و مکارم شیرازی، ن، ۱۳۸۲، تعزیر و گستره آن، کتابخانه مدرسه فقاهت، ص ۲۹٫ ↑

1. 1. – انصاری، ق، و جمعی از نویسندگان، ۱۳۸۵، همان منبع، ص ۷۳ و ۷۲٫ ↑

1. 1. – مقصود معنای خاص تادیب است که مترادف عقوبت و مجازات است و معنای عام آن اراده نشده است. ↑

1. 1. – مکارم شیرازی، ن، ۱۳۸۲، همان منبع، ص ۳۲٫ ↑

1. 1. – معاونت حقوقی ریاست جمهوری، آذر ماه ۱۳۹۲، قانون مجازات اسلامی، ص ۱۸٫ ↑

1. 1. – صادقی نیا، و، مجله دادگستری، شماره ۳٫ ↑

1. 1. – دایره المعارف، ۱۳۹۲، جزای عمومی، دپارتمان حقوق و علوم سیاسی، تهران، ص ۲۵۳٫ ↑

1. 1. – دایره المعارف، ۱۳۹۲، جزای عمومی، دپارتمان حقوق و علوم سیاسی، تهران، ص ۲۵۴٫ ↑

1. 1. – روزنامه اعتماد، ۱۳/۳/۹۲، شماره ۲۶۹۴، ص ۱۲، موجود در پایگاه www.magiran.com. ↑

1. 1. – حجت الاسلام والمسلمین امینی، ع، بهار ۱۳۸۹،نسبت مجازات های بازدارنده با تعزیرات در حقوق کیفری ایران، ‌فصل‌نامه تخصصی فقه ومبانی حقوق اسلامی، شماره۱۹، تهران، ص ۱۶-۱۵٫ ↑

1. 1. – حجت الاسلام والمسلمین امینی، ع، بهار ۱۳۸۹، همان منبع، ص ۱۹-۱۸٫ ↑