باوجوداینکه، ماستن (۲۰۰۴) با بررسی تأثیر تجربه بر زمان واکنش در آزمون درک خطر ‌به این نتیجه رسید که علی­رغم وجود سریع­ترین عکس ­العمل­ها در بین رانندگان تازه ­کار، اما کندتر بودن پاسخ­گویی آن‌ ها به آزمون­های درک خطر ویدئویی بیان­گر این موضوع است که تجربه­ راننده سرعت­ عمل وی را در این‌گونه آزمون­ها بالا می­برد.

مطالعات زیادی در این‌باره وجود دارد که نشان می­ دهند که سطح تجربه رانندگی می ­تواند بر راهبردهای جستجوی دیداری که مرور صحنه در حین رانندگی به کار گرفته می­شوند، تأثیر بگذارد. پژوهش­ مورانت و راکول^[۱۶۶] (۱۹۷۰، ۱۹۷۲) بیان کردند که رانندگان تازه ­کار نسبت به رانندگان باتجربه­ی همتا شده، فاقد توانایی‌های دیداری هستند (به نقل از کروندال، چاپمن، فلپس و آندروود، ۲۰۰۳). پژوهشگران در مطالعات بسیاری ‌به این نتیجه رسیده ­اند که تجربه، آگاهی رانندگان را از خطرات بالقوه بهبود می­بخشد و حرکات چشمی راننده را به مکان­ها و موقعیت­هایی که احتمال خطر در آنجا بیشتر است، هدایت می­ کند. توانایی پیش ­بینی خطرات بالقوه، از طریق راهبردهای جستجوی دیداری توسعه می­یابند، چنانچه راننده تجربه لازم را داشته باشد می ­تواند از طریق راهبردهای جستجوی دیداری، اطلاعات ترافیکی را ارزیابی کند (فالکمر و جرجرسن^[۱۶۷]، ۲۰۰۵). رانندگان تازه ­کار نسبت به باتجربه­ها بررسی و جستجوی کمتری دارند و از آینه­ها کمتر استفاده ‌می‌کنند (هاورث، سیمونز و کووالدو، ۲۰۰۰؛ بایلی^[۱۶۸]، ۱۹۹۴). همچنین، در هنگام اسکن جاده، کمتر می ­توانند نگاه گذرا^[۱۶۹] روی اشیاء داشته باشند و اغلب نگاهشان در یک بازه­ زمانی کوتاه روی اشیاء ثابت^[۱۷۰] می­شوند، و روی اشیاء ثابت نسبت به اشیای محرک به‌احتمال بیشتری، خیره می­مانند. کاولر^[۱۷۱] (۱۹۸۹) گزارش کرد که انتظارات شناختی مبتنی بر تجربه، می ­توانند پیش ­بینی­ حرکات چشمی را تحت تأثیر قرار دهند. کروندال و آندروود (۱۹۹۸) نشان دادند که راننده‌های باتجربه می ­توانند جستجوی دیداری خود را بر اساس نیازهای موجود در جاده تغییر دهند (انعطاف­پذیرند) در مقابل، راننده­های تازه ­کار تمایل دارند همان الگوی جستجوی خود را در شرایط مختلف حفظ کنند و برای همه نوع جاده­ها راهبردهای انعطاف‌ناپذیری را به کار ­برند. چاپمن و آندروود (۱۹۹۸) نشان دادند که رانندگان باتجربه در الگوهای جستجوی دیداری­شان با توجه به موقعیت‌های مختلف انطباق ایجاد ‌می‌کنند و این در حالی است که رانندگان تازه ­کار تمایل دارند از یک الگوی جستجوی دیداری یکسان برای انواع جاده­ها استفاده کنند، و طول مدت تثبیت یا تمرکز در آن‌ ها معمولاً طولانی­تر است. همین راهبردهای انعطاف­پذیر رانندگان باتجربه ممکن است توضیح­دهنده این باشند که چرا آن‌ ها در آزمون درک خطر بهتر عمل ‌می‌کنند (کروندال، چاپمن، فلپس و آندروود، ۲۰۰۳).

از طرف دیگر، بندا و هویوز (۱۹۸۳؛ به نقل از بورووسکی، شینار و اورون-گیلاد، ۲۰۱۰) دریافتند که رانندگان باتجربه به جزئیات توجه بیشتری دارند. در مقابل، رانندگان تازه ­کار در محیط رانندگی به جزئیات بی­اهمیت توجه بیشتری دارند. مای­هوی و سیمسون (۱۹۹۵) دریافتند که رانندگان تازه ­کار نسبت به باتجربه­ترها، به نواحی محدودتر جاده توجه^[۱۷۲] دارند و این هم ‌در مورد مسیر اصلی جلوی رو صحیح است و هم در موردتوجه به محیط پیرامون صادق است (به نقل از ماستن، ۲۰۰۴). بندا و هویوز (۱۹۸۳) بیان می­کردند که رانندگان باتجربه یک درک کلی­گرایانه­تری به تک­تک جزئیات موجود درصحنه دارند (به نقل از بورووسکی، شینار و اورون-گیلاد، ۲۰۱۰). رانندگان تازه ­کار کمتر احتمال دارد که نگاه کل­گرایانه­ای به محیط رانندگی­شان داشته باشند، یعنی تمایل دارند ویژگی­های موجود در محیط رانندگی را به صورت مستقل در نظر بگیرند و همین­طور به تک­تک ویژگی­ها، مستقل از ویژگی­های دیگر، پاسخ دهند (بندا و هویوز، ۱۹۸۳؛ دیری، ۱۹۹۹؛ میلچ، گلنکراس و هارتلی، ۱۹۸۹؛ به نقل از ماستن، ۲۰۰۴؛ بورووسکی، شینار و اورون-گیلاد، ۲۰۱۰؛ سومر، ۲۰۱۱). در این راستا نیز پژوهش­هایی نشان دادند که در مقایسه با رانندگان باتجربه، رانندگان تازه ­کار در هریک از مراحل فرایند درک خطر، شامل جستجوی مؤثر جاده، تشخیص خطرات بالقوه و انجام یک عکس­العمل مؤثر برای پیشگیری از تصادفات، با شکست مواجه شدند (گریسون و گروگر، ۲۰۰۰؛ سومر، یونال و بیردال، ۲۰۰۷).